door Arnold Verplancke
Waarom in hemelsnaam kalkt iemand de tekst ‘A burnt child loves the fire’ op een willekeurige picknicktafel in een gewoon park, met erboven (mogelijk) een meisjesgezicht? Wie doet zoiets en waarom?
Dat laat me dan niet los. De frase zelf komt me aanvankelijk slechts vaag bekend voor, maar die valt gemakkelijk te traceren. Ze is afkomstig uit de roman The picture of Dorian Gray van Oscar Wilde uit 1890. Een bekend werk dat veel andere kunstenaars heeft geïnspireerd. Deze weken is toevallig een balletvoorstelling te zien die Dorian heet en is gebaseerd op hetzelfde verhaal, onder meer in Eindhoven op 16 juni 2023. De Nederlandse componist Hans Kox heeft vijftig jaar geleden een opera geschreven, getiteld Dorian Gray. Maar dat alles is toch geen reden om een citaat uit het oorspronkelijke werk te kerven in een tafelblad in de Oude Warande in Tilburg?
Wat betekent de zin? Ondanks dat een kind zich heeft gebrand, voelt het zich toch onweerstaanbaar aangetrokken tot het vuur. Het wil zich opnieuw aan hetzelfde gevaar blootstellen. In de roman komt de tekst voor in een ogenschijnlijk flirterig gesprek over geluk, plezier, romantiek en teleurstelling. Als Lord Henry haar waarschuwt ‘A burnt child loves the fire’ antwoordt gravin Gladys zelfverzekerd ‘Ik ben niet eens verschroeid. Mijn vleugels zijn onaangetast.’
Hoofdpersoon van de roman en later de opera is Dorian Gray, van wie op jonge leeftijd een perfect portret wordt geschilderd. Hij beseft dat hij ouder wordt, in tegenstelling tot het kunstwerk en zou wensen dat het andersom zou zijn. Dat blijkt te gebeuren. Hij blijft jeugdig en aantrekkelijk maar het inmiddels verborgen portret krijgt de oude en wrede trekken die hij met zijn niets en niemand ontziende levensloop verdient.
Nee, dat hele verhaal zal de anonieme tekenaar op de picknicktafel waarschijnlijk niet in gedachten hebben gehad. Hoewel, hij of zij moet minstens het citaat kennen en dus waarschijnlijk Engelse literatuur lezen. Het wandelpark sluit aan op de Universiteit van Tilburg en daar lopen ongetwijfeld mensen rond die wel eens een boek lezen. De naam Oscar Wilde zal zelfs te vinden zijn in de universiteitsbibliotheek. Maar waarom ‘A burnt child loves the fire’?
Wie gebruiken bomen, muren, asfalt en tafels om hun boodschap op achter te laten? Mensen die menen een politieke boodschap te moeten verkondigen, of waarschuwen voor iets, of die verliefd zijn. In het laatste geval gaat het traditioneel om het pijldoorboorde hartje met twee namen.
Zoiets. Maar deze tekst wil beide doen, denk ik. Tineke waarschuwen niet weer dezelfde fout te begaan. Er niet opnieuw in te trappen. Begrijp me goed: Jan-Pieter kan ook Megan heten natuurlijk. Megan wil Tineke beschermen voor nieuwe teleurstellingen. Of Tineke wil juist Jan-Pieter behoeden. Zo van trap niet opnieuw in die mooie blauwe/bruine ogen. Hoeveel mannen en vrouwen belanden na een gruwelijk mislukte relatie niet opnieuw in zo’n zelfde doodlopende steeg? Je hebt toch gezien hoe dat afloopt? Besef dat en kies niet voor dat mooie gezicht, dat mooie figuur, dat stoere lijf, maar kies voor mij, met wie je over Engelse literatuur kunt praten. Bij een goed glas rode wijn. Of ben je bang voor diepgang? Verlies je jezelf liever in telkens een nieuw avontuur? Verbrand je die vleugels liever dan dat je ze uitslaat? Zoiets zal hij/zij willen uitroepen via het tafelblad.
Maar komt degene die al eerder door het vuur gewond is geraakt, wel op die open plek in het park, precies aan die picknicktafel? En verstaat die dan de geheimtaal van Oscar Wilde? Ik vraag het me af.
Lees ook in Brabant Cultureel:
Nationaal Ballet samen met Hiphop Collectief op tournee met Dorian
Lees hier de vorige column van Arnold Verplancke:
Vanuit Breda naar vier verrassingen in Zeeuwse kerkjes
© Brabant Cultureel 2023