‘Ter Plekke’ is de tweede roman van de in Eindhoven woonachtige Frank van der Linden. Een ‘gewoon’ boek is het niet. Maar liefst 1040 bladzijden telt het, en het bestaat vooralsnog alleen maar als digitaal bestand. Het boek bevat van alles veel, te veel, en maakt de lezer horendol. Het wachten is op een uitgever die er papieren exemplaren van wil maken.
door Peter van Vlerken
Mocht u denken dat het schrijven van literatuurrecensies een luizenbaantje is, dan kan ik u alleen maar gelijk geven. Ik bedoel: je nestelt je in een hoek van de bank, desgewenst met een extra kussen in de rug en een warme fleece deken over de beentjes, je neemt een boek ter hand en je laat je meevoeren met wat een schrijver te vertellen heeft. Hier en daar zet je een potloodstreepje of een aantekening in de kantlijn bij een passage die je om de een of andere reden bijzonder vindt, en dat is het dan. Bevalt het boek je niet dan besluit je er een streng-kritisch stukje aan te wijden, zo’n stukje dat veel lekkerder schrijft dan een positieve beoordeling. Maar nog liever flikker je het in de oud-papierbak en pak je een ander boek waarvan je hoopt dat het geweldig is.
Vinden
Maar… Maar soms krijg je een boek in handen dat er ergens tussenin valt, een boek dat je intrigeert en ergert tegelijk. Vaak gaat het om iets experimenteels waar je als lezer aan moet wennen en waarvan je niet weet of je het nou goed moet vinden of slecht. Een jaar of twaalf geleden, toen ik nog recensies schreef voor het Eindhovens Dagblad, werd me een boek toegestuurd van Frank van der Linden. Raar boek, was de eerste indruk, zeker qua vormgeving. Het had geen traditionele omslag, maar het verhaal begon meteen op de voorkant en eindigde op het achterplat, het was maar liefst 644 pagina’s dik en gaf nergens lucht om even op adem te komen. Het had de trekken van een negentiende-eeuwse Engelse kasteelroman waarin allerlei gruwelijkheden gebeuren die van alle kanten in alle gruwelijke details worden belicht.
Soms krijg je een boek in handen dat je intrigeert en ergert tegelijk
Het enige wat ik me van dat boek nog echt herinner, is dat ik bij wijze van spreken op sterven na dood was toen ik het uit had. De auteur had het in eigen beheer uitgegeven. Ik snapte wel waarom geen uitgever er zijn vingers aan had willen branden, maar toch zat het knap in elkaar en herkende ik in de schrijver een talentvolle stylist.
Die Frank van der Linden (Heerlen 1957) is van veel markten thuis. Hij studeerde af als architect en stedenbouwkundige aan de Technische Universiteit Eindhoven en deed allerlei werk in die richting. Daarnaast bewoog hij zich in diverse sectoren van de kunst en dus ook in de literatuur. Zijn tweede roman is net uit. Ter Plekke heet het boek. Of boek? Een boek mag het eigenlijk niet heten, want het bestaat – wederom bij gebrek aan een uitgever die het wil laten drukken – alleen als digitaal bestand. ‘Wat doe je me aan man!’, liet ik hem enigszins wanhopig weten nadat hij me het meer dan duizend pagina’s tellende bestand had gemaild. Ja, het is dik, reageerde hij, maar het heeft een prettig leesbare bladspiegel en op een tablet is het goed te doen.
Scrollend
Dat van die prettig leesbare bladspiegel klopt inderdaad, maar omdat ik geen tablet bezit en me met een laptop moet behelpen, lees ik het op een harde stoel aan de huiskamertafel in plaats van comfortabel op de bank. Geen mens houdt dat meer dan duizend digitale pagina’s vol, al zijn ze nog zo goed geschreven. Al scrollend met de muis sla ik hele stukken over. Van wat ik lees staat opnieuw het stilistisch talent van de auteur als een paal boven water. Dat is dan ook de reden dat ik het boek hier wil aanbevelen.
Het beeld stinkt naar rotte eieren en knoflook, er komt stoom uit kieren en scheuren, het brengt piep- en knorgeluiden voort, eromheen hangt de geur van illegaliteit, corruptie, complot en gesjoemel met vergunningen.
Het verhaal draait om een standbeeld in een gemeente die Ter Plekke heet. Het is een aanstootgevende sculptuur die door de geheimzinnige kunstenaar ‘Kromzwaard’ is gedoopt en van de eigenzinnige dorpsbewoners de bijnaam ‘de Sabelpik’ kreeg, afgekort tot ‘de Pik’. Het beeld stinkt naar rotte eieren en knoflook, er komt stoom uit kieren en scheuren, het brengt piep- en knorgeluiden voort, eromheen hangt de geur van illegaliteit, corruptie, complot, gesjoemel met vergunningen, en het wordt op raadselachtige wijze tot ontploffing gebracht waarbij ook nog bloedige onlusten plaatsvinden. En dan is er nog de raadselachtige verdwijning van een van de personages die tot een oplossing gebracht moet worden. Bij elkaar genomen maakt het de indruk tot zowel het absurdistische als het realistische genre te behoren.
De schrijver zelf noemt het een ‘episodenroman’. Geen idee waarom. Ik kan er voor het overige niets anders van maken dan dat het van alles veel te veel is. Te veel bladzijden vooral, maar ook te veel hoofdstukken, te veel personages, te veel ingewikkeld verknoopte relaties tussen die personages, te veel tijdsprongen, te veel perspectiefwisselingen, et cetera. Zelfs als toch enigszins ervaren boekrecensent werd ik er zowat horendol van. Maar als dit stukje u aanspreekt of nieuwsgierig maakt, moet u het boek beslist lezen. Succes ermee!
‘Ter Plekke’, een ‘episodenroman’ van Frank van der Linden. Voor € 9,99 kunt u de digitale versie toegestuurd krijgen door contact op te nemen met de auteur via f.v.d.l.bupvuno@kpnmail.nl. Van der Linden onderzoekt nog de mogelijkheden er een papieren uitgave van te laten maken.
© Brabant Cultureel 2021