Onderweg: Stilleven met vier Colaflesjes en een verzopen thriller

door Joep Eijkens

Het kan een braakliggend terrein zijn, een afgekapte boom bij een met graffiti bespoten muur of een kerststalletje dat drijft op een vijver in het park. Of een prijzige auto met kapotte spiegels in een sloot met in geen velden of wegen een mens te bekennen. Een nepgeraamte achter een raam, ingepakte onherkenbare objecten in een weiland, een huisgevel bedolven onder vogelkooitjes of paspoppen verkleed als Paashaas in een feestwinkel. Zo zijn er honderden dingen die ik in de loop der jaren gefotografeerd heb en die ik bewaar in een mapje met de niet zo precieze verzamelnaam ‘rare plekken’. Ze hoeven niet per se mooi te zijn, ze mogen zelfs ronduit saai zijn. En het gaat niet alleen om plekken maar ook om situaties en combinaties die soms vragen oproepen waar ik niet direct een antwoord op heb.

Zo trof ik laatst aan de rand van een bosje bij een waterplasje een soort stilleven aan, bestaande uit een jas, een paar schoenen – niet de goedkoopste – vier lege Colaflesjes, een sigarendoosje en een door vocht opgezwollen vuistdikke paperback, een thriller. Op zichzelf niets bijzonders, gewoon spullen van iemand die een rustig plekje in de natuur had opgezocht om lekker wat te lezen onder het genot van wat cola en een sigaartje.

Maar waarom had de onbekende persoon alles zo achtergelaten? Was hij (ik dacht aan de jas te zien dat het een man was) bedreigd of ergens zo van geschrokken, dat hij blootsvoets was weggevlucht met achterlating van zijn bezittingen? Of was hij onder invloed van het een of ander gaan lopen en de weg terug kwijtgeraakt? Het waterplasje leek me te ondiep om in te kunnen verdrinken.

Toen ik een week later weer langs dezelfde plek kwam, lag alles er nog net zo bij als de eerste keer. Maar ditmaal had ik een grote vuilniszak bij me die ik samen met een handige grijper van de gemeente heb gekregen om onderweg rotzooi op te ruimen in plaats van me eraan te ergeren en niets te doen. De meeste spullen deed ik in de zak. Alleen de jas liet ik liggen. Te zwaar om mee te nemen. Misschien iets voor de volgende keer.

© Brabant Cultureel 2021

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *