Haar eindexamenexpositie daargelaten zou Laura Koolen in mei 2020 tijdens het Fotofestival Leiden haar debuut maken. Maar vanwege de coronacrisis kon dat festival helaas niet doorgaan. De in Uden wonende fotografe werkt ondertussen gewoon verder aan haar ‘Perfection’-project.
door Joep Eijkens
Laura Koolen (Schijndel 1995) studeerde vorig jaar af aan de Fotoacademie in Amsterdam. Zij deed dat met een project getiteld Perfection. Centraal daarin staat wat zij noemt het ‘onrealistische schoonheidsideaal, gedreven door perfectie’. Het afstudeerproject resulteerde in een boek waarin portretten en andere afbeeldingen, voornamelijk van planten, elkaar afwisselen. De sfeer is steriel, de kleuren zijn onwerkelijk en het gaat om studiofotografie waarin veel is gewerkt en geëxperimenteerd met Photoshop en belichting.
De geportretteerden zijn meisjes die, de een wat meer dan de ander, een gezicht hebben waar iets mee aan de hand is. De gladde perfectie van mannequins in modetijdschriften ontbreekt bij de meesten, veelal als gevolg van huidaandoeningen. De fotografe heeft het daarbij over alopecia, cheiloschisis, albinisme en vitiligo. Ook dit is schoonheid, lijkt zij te willen zeggen.
Ding
Koolen volgde de opleiding voor grafische vormgeving bij SintLucas in Eindhoven. “Op de eerste plaats omdat ik Photoshop zo leuk vond”, vertelt ze desgevraagd. “We kregen daar ook les in fotografie en ik merkte dat dat toch meer mijn ding is dan grafische vormgeving. Dus ben ik na de opleiding naar de Fotoacademie gegaan.”
Op de vraag hoe zij op het onderwerp van haar afstudeerproject kwam, antwoordt ze: “Het is een onderwerp dat erg dicht bij mezelf ligt. Mijn project begon met mijn enorme drang naar perfectie, waar ik – ondanks dat ik wist dat dit onrealistisch was – enorm naar verlangde. Ik wou ten eerste vraagtekens zetten bij onze definitie van perfectie en later het sociale taboe hierbij doorbreken.”
Perfection is een project met een boodschap, aldus de fotografe: “Een zoektocht naar perfectie leidt onvermijdelijk tot een gebrek aan authenticiteit”. “Als je zoekt naar perfectie verlies je karakter”, licht ze toe. “Imperfectie maakt je uniek.” Ze wijst er overigens op dat er bij de geportretteerden in haar project ook meiden zitten ‘die geen ‘imperfectie’ hebben, maar juist de leegte weergeven van perfectie.
Neus
Op de vraag hoe zij zichzelf in dit verband ziet, antwoordt zij eerst lachend: “Dat is lastig te zeggen. Ik zie mezelf gewoon als een jonge, mooie vrouw: ik ben zoals ik ben. Vroeger dacht ik wel eens dat ik iets aan mijn neus moest doen, maar gelukkig heb ik geleerd dat dat niet nodig is. Ik draag tegenwoordig ook geen make-up en zet me juist af tegen perfectionisme.”
Koolen heeft gemerkt dat het imperfecte juist een positieve kracht geeft. “Ik ben wel eens jaloers op de modellen waarmee ik werk. Zij zijn krachtig, zelfverzekerd.” Ze wil beslist verder met deze thematiek. “Ik ben begonnen met perfectie, maar wil nu meer op zoek gaan naar imperfectie. En daarmee bedoel ik: alles wat niet het onrealistische ideaal van perfectie haalt.” En dat dan verbeeld in portretten en stillevens.
Van de twintig foto’s die haar afstudeerproject omvat, zou ze er vier hebben geëxposeerd op het Fotofestival Leiden. Helaas werd dat afgelast vanwege de coronacrisis. “Hopelijk gaat het volgend jaar wel door.” Ze zou er wel een boek met een kleine oplage van willen maken. “Maar dan wil ik het onderwerp eerst verder uitdiepen en de serie ook groter maken.”
Administratief
Laura Koolen hoeft niet van haar fotografie te leven. “Ik verdien de kost met administratief werk. Dat geeft me als fotograaf de ruimte om te experimenteren, me verder te ontwikkelen zonder druk van buitenaf. Maar uiteindelijk wil ik wel naar een situatie waarin ik enerzijds vrij werk maak en anderzijds opdrachten doe op het gebied van reclame, portretten en studiografie.”
De laatste bladzijde van je boek bestaat uit een spiegel. Vanwaar?
“Dat is bedoeld als vraag naar de toeschouwer die zich op deze manier zelf weerspiegeld ziet: Kijk eens naar je zelf, hoe zit het bij jou met perfectie en imperfectie?”
© Brabant Cultureel 2020