Column: Roland Verstappen

door JACE van de Ven

In de tuin van Klooster Nieuwkerk in het bos tussen Goirle en Poppel – vroeger was dat een echt klooster, nu een hotel met café – was ik een tijdje geleden bij een optreden van gitarist Cor Musters en singer-songwriter Roland Verstappen. Ik had beiden niet meer gehoord sinds de tijd dat zij (elk in een andere tijd) Gerard van Maasakkers begeleidden. Maar het bleek een prettig weerzien.

Het optreden van Verstappen en Musters bleek samen te hangen met de promotie van de cd Overeind, een overzichtsalbum met twintig liedjes van Roland Verstappen die hij na vijfendertig jaar liedjes maken geselecteerd heeft om nog eens aan zijn publiek te laten horen. Op de cd staan onder meer de nummers waar hij in de jaren negentig enige landelijke bekendheid mee verwierf als Helemaal nietsZij is een wonder en Het straatje van Vermeer.

“Het maken van een liedje is het mooiste van het vak, je beleeft er een spannend avontuur mee. Waar gaat het naar toe? The sky is the limit.”

Mogelijk heeft het moment om de cd uit te brengen ook te maken met het feit dat Roland (61), in zijn werkzaam leven leraar Engels, sinds vorig schooljaar geen les meer geeft en nu nog meer tijd heeft om zich op de muziek te werpen. Alsof hij dat niet altijd al gedaan heeft trouwens. “Ik heb in mijn leven elfhonderd liedjes gemaakt”, vertelde hij me na het concert. “Het maken van een liedje is het mooiste van het vak, je beleeft er een spannend avontuur mee. Waar gaat het naar toe? The sky is the limit.”

“Het is me nooit om het succes gegaan, maar om de muziek en de liedjes”, vertelt hij ook. Maar dat heeft hem, getuige de nummers op Overeind, er niet van weerhouden om allerlei richtingen te proberen, van ballades en Brabantse country tot popachtige en jazzy nummers. Maar in welke hoedanigheid dan ook, altijd ervaar ik zijn werk toch als luisterlied. Daarnaast voelt het ook Brabants aan terwijl, op een enkele nummer na, Verstappens Brabantse roots er geen expliciete rol in spelen.

Roland Verstappen is van origine Helmonder en probeerde al jong het een en ander op het gebied van Ierse folk. Hij kwam in Tilburg studeren en leerde daar Karin Poell kennen met wie hij optrad en later de folkgroep Eaden oprichtte. Enige tijd begeleidde hij Gerard van Maasakkers als gitarist en maakte zelf liedjes met Ferdy Lancee en Peter Koelewijn. In 1996 deed hij mee aan het Nationaal Songfestival. Hij bereikte de finale, maar zegde daarna – gedwongen of vrijwillig, dat weet ik niet – het nationale podium vaarwel om enigszins in de marge voort te ploeteren. Een schare liefhebbers is hem altijd blijven volgen en zo nu en dan verscheen een nieuwe cd.

Singer-songwriter Roland Verstappen
schreef tot nu toe elfhonderd liedjes

Ik hoorde wel bij die schare liefhebbers, maar niet bij het deel daarvan dat hem altijd is blijven volgen. Daarom was het optreden in Nieuwkerk voor mij vooral een hereniging met het soort muziek dat ik dertig jaar geleden intensiever volgde dan nu. Uiteraard zal Verstappen zich ontwikkeld hebben, maar als onbevangen luisteraar zou ik de opnames van toen erbij moeten horen, om te kunnen zeggen waar. Maar wat hij maakt, heeft gelukkig nog steeds niks te maken met de al te simpele feestmuziek die Nederlandstalige nummers meestal zijn. Wat hij maakte en maakt mag je wat mij betreft een vorm van popmuziek noemen, maar het heeft voor mij ook iets ‘oers’, via allerlei moderne omwegen stoelt het op de volksmuziek die in de jaren zeventig populair was en die zijn inspiratie vond bij liedzangers uit een oud Brabants verleden.

Misschien wil Verstappen helemaal niet met oudtijdse Brabantse volkszangers vergeleken worden, maar zijn muziek is nog wel duidelijk schatplichtig aan de volksmuziek die in de jaren zeventig van de vorige eeuw gemaakt werd. Zelf zegt hij trouwens: “Er zijn intussen generaties na mij die het anders doen, maar al zou ik al muziek willen maken zoals zij dat doen, ik zou het niet kunnen. De hele aanpak, de ritmes, de akkoorden, ze zijn niet van mij. Ik kan het zo niet laten klinken en blijf dus voortgaan op mijn eigen manier: uitgaande van de emotie de essentie van wat je wilt vertellen, proberen te bereiken.”

Zoals ik kon zien aan de reacties van het publiek tijdens het concert bij Klooster Nieuwkerk – een prachtig locatie midden in het bos – lukt Roland Verstappen dat nog regelmatig.

www.roland-verstappen.nl

© Brabant Cultureel 2019

Reacties (1)

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *