column door Arnold Verplancke • fotografie > Jaap Reedijk
Als je vroeger een brief kreeg van een onbekende of vergeten kennis, dan probeerde je op de enveloppe het handschrift van de afzender te herkennen, of aan het poststempel ongeveer zijn woonplaats. Nu met email blijft er weinig meer te gissen over.
‘Een eeuwigheid geleden studeerden we samen in Tilburg. Ik hoop dat het je goed gaat!
Af en toe kom ik een tekst van je tegen via Brabant Cultureel. Van de week dacht ik: ik moet Arnold eens uitnodigen voor mijn voorstelling. Ik speel nu een cabaretprogramma door het land over de relatie tussen mens en natuur met de titel Uit De Klauwen.’
Zo begon zijn mailtje. Afzender Patrick Nederkoorn. Eerlijk gezegd moest ik diep nadenken. Met die naam doemden wel enkele contouren op. Een studiegenoot van toch minstens twintig jaar geleden aan de toenmalige Theologische Faculteit Tilburg. Een van die frisse jonge twintigers tussen wie ik de masteropleiding volgde, drie keer zo oud als de meesten. Leuk en verrassend dat hij zich na al die jaren mij nog herinnert.
Nederkoorn naar Koningstheateracademie
Na dat hernieuwde contact volgt het digitale bijpraten. Hij bleek een paar jaar na mij afgestudeerd, omdat zijn scriptie pas later klaarkwam en hij bovendien gelijk was doorgegaan aan de Koningstheateracademie in ’s-Hertogenbosch. Nu inmiddels cabaretier dus, met een nominatie voor de Poelfinario, vijf sterren in sommige kranten en een gedeelde Annie M.G. Schmidtprijs voor een lied. Met de uitnodiging naar hem te komen kijken.
De agenda’s naast elkaar leggend viel de keuze op zijn voorstelling in De Kom, stadstheater van Nieuwegein. Ook weer een verrassing want ondanks dat ik ongeveer wekelijks in een zaal zit, was ik daar nog nooit geweest. Eerlijk gezegd ging ik er niet met hoge verwachtingen naar toe, meer uit nieuwsgierigheid. Ik bezoek maar zelden cabaret en ben vooral geïnteresseerd in toneel, opera, klassieke muziek. Live cabaret heb ik al in geen jaren meer gezien, uitsluitend een paar oudejaarsavondconferences op tv. Mijn favoriete cabaretier blijft Wim Kan, met als tweede misschien het Leids Studentencabaret uit de tijd van Paul van Vliet. Daarmee zeg ik genoeg, denk ik.
Ik ben nu een beetje bekeerd
Maar ik ben nu door hem een beetje bekeerd. ‘Uit de Klauwen’ blijkt een verrassend knappe voorstelling. Dat zeg ik niet omdat ik toevallig een jaartje in dezelfde collegebanken heb gezeten. Ik heb die avond meermalen echt spontaan moeten lachen. Dat zegt veel. En rond mij reageerde het publiek veel vaker luid en opgetogen.
Nederkoorn bekoort de zaal met een intelligent soort humor. Hij vertelt op een knappe manier zijn verhaal. Beeldt dat uit, ligt op de grond als dat moet. Hij weidt uit in allerlei grappige omwegen, met veel woordspelingen en spitse associaties, maar komt weer terug in zijn oorspronkelijke spoor. De show is gelardeerd met liedjes, waarbij Guido van de Meent hem voortdurend prima terzijde staat.
In het begin legt hij uit hoe weinig hij als stadsmens vertrouwd is met de natuur. Als een jongetje naar een boom wijst en aan zijn vader vraagt wat dat is, zegt de vader: Dat is iets wat nog een plank moet worden. Daarmee had hij mij al te pakken, want als stadsmens weet ik ook nog steeds niet het verschil tussen een merel en een lijster (als dat verschillende vogels zijn).
ANWB-paddenstoel
In de ban van zijn vegetarische vrouw en ten bate van zijn zoontje verhuist hij naar het platteland, naar de natuur aan de rand van de Veluwe, op de vroegere vliegbasis Deelen om precies te zijn. Levendig en expressief vertelt hij over zijn nieuwe ervaringen. Met de wolven die daar leven, met de Schietclub Schaarsbergen (SS) en hoe groepen bejaarden in regenpakken met grote camera’s zich verdringen om een wolf te fotograferen. De wolf vraagt zich verschrikt af: waar ben ik nou verzeild geraakt?
Prachtig vind ik de ANWB-paddenstoel rechtsvoor op het podium, als veilig baken voor stadsmensen op de fiets in de natuur. Het is geen spoiler als ik zeg dat het bekende lied van Drs. P. ‘Troika hier, troika daar’ in een behendig aangepaste vorm terugkomt bij Nederkoorn. Hij vlucht met vijf kindjes in zijn Babboe bakfiets, achternagezeten door wolven. Wie zal hij er als eerste uitgooien? De zaal reageert bijna ontzet als hij uitlegt waarom hij dat ene knulletje kiest. Tegen het einde komt zelfs Van den vos Reynaerde nog langs voordat Nederkoorn zich één voelt worden met de natuur.
Deze knappe cabaretvoorstelling is in ieder geval nog te zien In Chassé Breda op 18 april en het Theater aan de Parade van ’s-Hertogenbosch op 22 mei. Correctie: De line-up waar Nederkoorn eind mei aan meedoet in Carré Amsterdam is al uitverkocht.
Meer columns van Arnold Verplancke op Brabant Cultureel
© Brabant Cultureel 2025