Een tentoonstelling maken van werken die de kunstenaars zelf (nog) niet goed genoeg vinden om te laten zien? Ongebruikelijk, maar het past wonderwel in het programma van het talentontwikkelingstraject voor beeldende kunst jump! van de provincie Noord-Brabant. Met de geselecteerde werken geven de kunstenaars immers aan waarmee ze bezig zijn en wat ze verder willen ontwikkelen.
door Irma van Bommel (tekst en foto’s)
De titel van de expositie is De Negatieve Selectie en het idee komt van Elijah van Soldt (1995) die ook als curator van deze expositie optrad. Bij de expositie, te zien in Willem Twee Kunstruimte in Den Bosch, verscheen een boekwerkje. In de inleiding schrijft hij: ‘Wat gebeurt er met al het werk van een maker dat niet tentoongesteld wordt? Kan het oeuvre van een maker compleet zijn zonder hierin ook alles mee te nemen dat niemand ooit gezien heeft, behalve de maker zelf? Waar zijn de experimenten, de schetsen die als propjes in de papierbak eindigen, en de werken die de tentoonstelling net niet gehaald hebben?’
Je zou een rommelige expositie verwachten met talloze schetsen, papierproppen en mislukte werken. Maar niets is minder waar. Het geheel oogt zelfs als een ‘gewone’ expositie. Dat het om B-keus gaat blijkt pas bij het lezen van het boekje, waarin acht exposanten een voor een aan het woord komen en vertellen waarmee ze bezig zijn en wat in hun ogen (nog) niet goed is aan de getoonde werken.
Zo vertelt Mike Dings dat hij voor zijn schilderkunst inspiratie haalt uit cowboyfilms. In de geselecteerde werken heeft hij voorstellingen met cowboys voorzien van een achtergrond van bladgoud, waarmee hij een vergelijking maakt Byzantijnse iconen. Te experimenteel, vindt hij nu.
Nina van de Ven heeft in haar atelier een stapel uitgeknipte vormen waarmee ze experimenteert. De knipsels die ze nu toont vormen wellicht een begin van nieuw werk.
Sanne Bax exposeert doorgaans driedimensionaal getufte tapijten. Maar in haar atelier maakt zij ook ander werk en experimenteert ze met de aan textiel gerelateerde series ‘hoogpolig’ en ‘lijnen’. En dat werk laat zij nu zien.
Dan volgt een poëtische bijdrage:
Met de imitatie van het geluid, volgde de schuchterheid van het karakter.
De angst die blijft door de twijfel of je er nog bent, maar de zekerheid dat je er was.
Ik werk met het conflict. Het conflict dat ik vind komt voort uit de vanzelfsprekendheid van het alledaagse, in het alledaagse. Hierin speelt de verhouding tot ‘de natuur’ een grote rol. Dat wat ik tegenkom gebruik ik als een methode om in te zoomen en uit te lichten.
Zoekend naar de verbinding tussen ons twee is het ergens blijven liggen.
Fatima Beker toont geen kunstwerk, maar… muizenkeutels.
Ema Vaneková toont een volgens haar te snel geschilderd werk, gemaakt kort na haar afstuderen. Sinds kort exposeert zij ook tekeningen, zelfportretten, waarbij ze zich kwetsbaar opstelt en waar ze nog onzeker over is. Oncomfortabel en spannend tegelijk.
Zoë d’Hont maakt glaswerk dat te maken heeft met haar interesse in geluid. Het getoonde glaswerk is donkerder uitgevallen dan de bedoeling was. ‘Ik besloot een doos te maken voor het werk om het in te presenteren en te conserveren, als een juweel om de schoonheid en waarde van ruis te versterken, óók als die niet zo kleurrijk meer is.’
Teun Welten experimenteert momenteel met sculpturen waarbij de vorm van een courgette uitgangspunt is. Dat hangt samen met zijn belangstelling voor de cilindervorm. ‘De courgette balanceert in mijn atelier op de rand van een kartonnen koker. Waar deze constant in evenwicht probeert te blijven, doe ik hetzelfde in mijn zoektocht naar een passende presentatie.’
Hussel Zhu werkt met video en installaties. ‘Mijn schilderijen, tekeningen en foto’s zijn een catalogus van mijn gedachten, niet mijn werk.’ Hij toont foto’s op een gescheurd laken. Daarnaast toont hij een video waar hij onzeker over is. Hilarisch is die in ieder geval wel. Hij laat een aantal mensen die de Chinese taal niet machtig zijn een zin in het Chinees nazeggen. Vervolgens vraagt hij mensen met Chinees als moedertaal op te schrijven wat zij zojuist hoorden. Meestal lijkt het nergens op.
De expositie toont welke weg een kunstenaar aflegt naar zijn of haar einddoel
Deze bescheiden expositie maakt zichtbaar waar het in een ontwikkelingstraject om gaat. Het gaat niet om het behalen van een einddoel, maar om de weg ernaartoe. En ook met wie je deze weg bewandelt. Curator Elijah van Soldt is als zijinstromer betrokken bij talentontwikkelingstraject jump! en de eerste die geen beeldend kunstenaar is. Hij studeerde kunstgeschiedenis aan de Radboud Universiteit in Nijmegen en behaalde zijn master in Creative Industries. Via jump! gaat hij de komende tijd ervaring opdoen als curator. Mooi dat het talentontwikkelingstraject zich ook op dit vlak uitbreidt.
‘De Negatieve Selectie’ is slechts twee weken te zien bij Willem Twee in ’s-Hertogenbosch. Nog t/m 16 oktober 2022.
© Brabant Cultureel 2022