(foto)column door Joep Eijkens
Op rommelmarkten en in kringloopwinkels kijk ik altijd eerst naar boeken. Soms hoop ik ook oude foto’s te vinden of familiealbums. Maar meestal is die hoop vergeefs. Hooguit vind ik wel eens een kiekje in een boek, wellicht ooit gebruikt als bladlegger.
Vorige week viel mijn oog op een groot album uit de jaren negentig waar foto’s in gezeten hadden. Dat zag je aan de gelige sporen van plakkertjes. Dat het om babyfoto’s ging, was simpel af te leiden uit diverse korte teksten in hoofdletters die er keurig met potlood en kleurpotloden bijgeschreven waren. De eerste bladzijde opende met IN VERWACHTING boven een lege plek en daaronder ECHO GEMAAKT – en dan volgde een datum die ik hier om privacyredenen onvermeld laat.
Het zijn diezelfde redenen waarom nog gevulde familiealbums meestal vernietigd worden, zo hoor ik kringloopmedewerkers vaak zeggen. In dit geval heb ik het op niets gebaseerde idee dat de foto’s door de familie zelf verwijderd zijn alvorens het album naar de kringloop te doen. Het zou me ook niet verbazen dat mensen familiefoto’s scannen en de originelen weggooien wanneer ze kleiner gaan wonen of anderszins ruimtegebrek hebben.
Ik begon door het album te bladeren en zag teksten voorbij komen als HOERA EEN MEISJE, VEEL KRAAMCADEAUTJES GEHAD, 6 WEKEN OUD, MIJN 1E KERST en LEKKER DUTTELEN IN DE BOX. Miste ik de foto’s? Nee, de teksten pasten perfect bij talloze oude familiekiekjes die ik in de loop der jaren gezien en/of verzameld heb. Wat dat betreft lijken familiealbums, zeker die in Nederland, vaak heel veel op elkaar. Alleen de gezichten verschillen.
© Brabant Cultureel 2022