In een muzikale voorstelling, een ‘vertelconcert’ keerde bayanspeler Oleg Fateev terug naar zijn geboorteland Moldavië. ‘After Silence’, de titel slaat ook op corona waardoor ook Fateev in het ziekenhuis belandde, is geen terugblik door een roze bril. Wel vol weemoed en met oog voor de verscheurdheid en het menselijk tekort. Een persoonlijke impressie van de namiddag.
door Herman Coenen
Het kalmerende, geruststellende van de thuiskeer na zoveel jaren. Sporen terugvinden van het oude, herinneringen, beelden vertrouwd uit je jeugd: Je oma Alexandra, die jullie Babushka Shura noemden, hoe ze was met je opa, die regelmatig uit drinken ging en als een jonge balletdanser naar huis kwam; de machtige rivier die door jullie stadje stroomde, in hete zomerdagen verkoeling brengend met zijn zachte handen om je lijf; Galina Antonovna, de grote vrouw die jou de eerste noten leerde spelen op de bayan waarmee je later de wereld in trok.
De voorstelling van Oleg Fateev, After silence (ook de titel van zijn laatste cd), waarin hij verhalen en muziek samenbrengt tot een ontroerend portret van de beeldengalerij van zijn jeugd in Moldavië, is een lofzang op de eenvoud, de kernachtige waarheid die schuilt in het woord ‘thuis’. Tegenover de cultus van het grandioze en spectaculaire, die in onze dagen zozeer opgeld doen, laat hij zien en horen, maar vooral voelen, hoe ons leven zijn bodem vindt in de simpele gegevens van het opgroeien tussen de mensen die je eerste thuis vormen.
Voedingsbodem
Zijn voorstelling laat je ervaren hoe vol van kleuren en hoe rijk aan leven deze omgeving is, wanneer je er maar je aandacht op richt. Het is je voedingsbodem, daar vloeien de bronnen waaruit je in je latere bestaan put. Daar ligt, voor ieder van ons, de verbinding met de grote bewegingen van het menselijk leven.
Huiselijk, niet kneuterig maar kernachtig en wezenlijk. Op het podium dat met goed gekozen details intimiteit en warmte uitstraalt, zingt en speelt Oleg Fateev liederen vol weemoed, humor en levenslust, subtiel en speels begeleid door meester-percussioniste Simone Sou, zijn Braziliaanse partner. Diep ontroerend is het, hem van zijn grote muzikale held Pjotr Leschenko te horen vertellen en diens lied Chupchik te horen zingen, het lied dat Leschenko in ongenade deed vallen bij de almachtige Stalin. En de weerbarstige paarden, Koni priveredlivye, compositie van Olegs andere held Vladimir Vissotski, aan het slot van het optreden – hoe groots zijn de kracht en de weemoed waarmee hij het zingt, zacht en rauw tegelijk.
After Silence lijkt ook Fateevs oogst uit de de moeilijke coronaperiode. Hijzelf raakte besmet en lag aan de beademing. De voorstelling is niet getekend in louter pastelkeuren, het is geen louter ophemelen van de belevenissen uit zijn kinderdagen. Er was verscheurdheid, de geborgenheid blijkt voortdurend doortrokken van menselijke pijn en tekort. De verscheurdheid blijft wanneer hij naar het buitenland trekt om met de muziek de kost te verdienen. En ze is er, levensgroot, zelfs in de dagen van zijn succes. Hier zijn, naar daar verlangen – daar zijn en weten dat hij er niet meer blijvend zou kunnen zijn, het tekent zijn leven. Dat hij je als toehoorder zo raakt, laat wellicht iets zien van de verscheurdheid die in ieder van ons huist.
‘After Silence’, vertelconcert door Oleg Fateev, in De Cultuurboerderij te Westelbeers.
Gezien: zondag 24 oktober 2021, 14.30 uur.
After Silence is ook de titel van een cd die Fateev uitbracht in 2018.
© Brabant Cultureel 2021
Wat heb je Oleg hier mooi neergezet, Herman! Een brok in mijn keel. Jammer genoeg konden we er niet bij zijn…. Hoop dat Oleg het nog eens ten gehore wil brengen. Maar ik heb de cd ‘ after Silence’!!!