door Lauran Toorians
Vroeger hadden we vrienden met wie we lief en leed deelden, die gevraagd en ongevraagd goede raad gaven of die kwamen helpen als er klussen moesten worden geklaard die meer dan twee mensenhanden vereisten. Dat was wederzijds en je kon met vrienden ook gewoon niks doen, lanterfanten of rondhangen, gewikkeld in een goed gesprek of zwijgend. Het kon allemaal. Enkele vriendschappen waren voor het leven (dachten we) en andere gingen voorbij, simpelweg omdat we verhuisden, ander werk kregen, andere interesses ontwikkelden of gewoon, omdat het zo nu eenmaal gaat.
Tegenwoordig hebben we Facebookvrienden die we soms niet eens persoonlijk kennen en die behoorlijk dwingend kunnen zijn als we niet op tijd een duimpje opsteken (en als zij zelf niet dwingen, doet Facebook dat wel voor ze). Voor ons lief en leed hebben we een blog of vlog of kwetteren we onze ellende de wereld in op Twitter. En voor goede raad is er een coach. Ze overstromen de wereld, coaches. Je kunt geen krantje of reclamemagazine openslaan of ze komen je tegemoet. Alles willen ze je uit handen nemen en ze weten altijd beter hoe het moet, terwijl je – hoe wonderlijk – helemaal niks hoeft te hebben geleerd om coach te worden. Iedereen kan het.
De verkooptruc is eeuwenoud en is die van stofzuigerverkopers en Jehova’s Getuigen: u hebt een probleem (dat wist u nog niet, maar u hebt het wel) en de verkoper heeft de ultieme oplossing. Kopen dus, en er ligt nooit meer stof in huis en alle problemen zijn tijdelijk, want morgen vindt de Wederkomst des Heeren plaats en ligt het lam vredig naast de leeuw die voortaan vegetariër is (hopelijk bent u geen kasplantje). We weten dat het niet klopt, maar tuinen er toch steeds opnieuw in.
En wat zo handig is: echtscheiding? Foutje van je relatiecoach. Je staat rood? Vergissing van je budgetcoach. Alweer afgewezen bij een sollicitatie? Toch maar eens een andere loopbaancoach proberen. Afspraak vergeten? Planningcoach keek in de verkeerde agenda. Blessure? Je enthousiaste sportcoach heeft je overschat. Nooit jouw schuld. Dat is fijn. Net als bij het voetballen krijgen niet die elf luie donders in het veld op hun flikker, nee de coach vliegt eruit en de spelers mogen een extra week op trainingskamp naar Mallorca.
Wie wil dat nou niet, een coach die je verantwoordelijk kunt houden voor alles wat er misgaat in je leven? Ik wil dat pas wanneer ik die coach dan ook aansprakelijk kan stellen, zodat er ook voor mij bij elke misser een weekje Mallorca uit kan worden gehaald. Al zou ik dan graag een andere bestemming kiezen. Maar mijn agenda en mijn karige budget kan ik nog heel aardig zelf beheren en mijn vrienden en een aardig stemmetje in mijn hoofd (zou je niet eens…) zijn gratis en tegelijk veel waardevoller. Zij kennen mij als vriend, niet als klant. Klant wil ik zijn wanneer ik een stofzuiger nodig heb, niet om mijn leven een beetje op de rails te houden.
Coaches. Coachmisselijk word ik ervan. Ik ben egocoach en dat kunt u ook zijn. Je hoeft er niks voor te kennen of kunnen en kunt het zomaar worden. Coach van jezelf.
© Brabant Cultureel 2017