Het begint meteen al goed. Amper zijn we neergestreken in ons nieuwe huis of ik heb al een nieuwe vriendin. Dido is haar naam en ze heeft hele mooie bruine ogen. Dido is de labrador van onze buren. Ik heb af en toe wel eens een hond willen hebben, maar zag altijd op tegen de verplichtingen die zo’n huisdier met zich meebrengt. Ditmaal heb ik alleen de lusten en niet de lasten. Ik mag met Dido gaan wandelen wanneer het uitkomt, en dat is bijna altijd.
De eerste keer bleven we dicht bij huis om aan elkaar te wennen. Gewoon een beetje spelen met een oude tennisbal. Lekker wegslingeren dat ding en terug laten brengen. Ook nog eens goed voor je eigen lichaamsbeweging. Kijk aan, Dido luistert meteen, keurig opgevoed. ‘Goed zo, jongen eh, pardon, meisje.’
Maakt haar niks uit. Als het spel maar doorgaat. Waarom treuzelt die vent nou? Leuk hoor, die slinger voor je kop. Gooi die bal toch weg man!
Joep Eijkens gaat nooit de deur uit zonder camera. Er valt onderweg ook zoveel te zien dat hij wil vastleggen – van bijzondere mensen tot rare plekken, van mooi licht tot kauwen in een kloostertuin. Voor Brabant Cultureel maakt hij deze rubriek waarin tekst en fotografie worden gecombineerd.
© Brabant Cultureel – december 2015